عکس:melycgcg

ترجمه خانه امن:درست مثل تمام کسانی که متحمل ضربات روحی روانی شدید شده‌اند، قربانیان خشونت خانوادگی متحمل تأثیرات نامطلوب متنوعی می‌  شوند.

رفتار خشونت‌آمیز مرتکب خشونت می‌تواند بیماری‌ها و صدمات جسمی متعددی را در پی داشته باشد. ممکن است قربانیان به توجه پزشکی فوری برای جراحات وارده، بستری شدن برای حملات شدید، یا مراقبت مزمن برای بیماری‌های ناشی از حملات فیزیکی مرتکب خشونت نیاز داشته باشند.

تأثیرات جسمی مستقیم خشونت خانوادگی می‌تواند از خراش‌ها یا کبودی‌های جزئی گرفته تا شکستگی استخوان یا بیماری‌های مقاربتی ناشی از اعمال جنسی اجباری را شامل شود.

تأثیرات جسمی غیر مستقیم خشونت خانوادگی می‌تواند از سردرد یا دل درد مکرر گرفته تا مشکلات ناشی از محرومیت از توجه پزشکی یا دارو را شامل شود.

بسیاری از قربانیان خشونت مکرراً به دلیل بیماری‌ها و صدمات ناشی از خشونت خانوادگی به پزشک مراجعه می‌کنند. تحقیقات نشان می‌دهد که متأسفانه بسیاری از قربانیان از افشای خشونت خودداری می‌کنند مگر آنکه پزشک مستقیماً از آنها بپرسد یا آنها را مورد غربالگری قرار دهد.

بنابراین، لازم است ارائه دهندگان مراقبت‌های پزشکی مستقیماً درباره خشونت خانوادگی احتمالی سؤال کنند تا قربانیان بتوانند درمانی مناسب را برای بیماری‌ها یا جراحات وارده دریافت کنند و به آنها کمک بیشتری برای مقابله با خشونت پیشنهاد شود.

تأثیر خشونت خانگی بر قربانیان می‌تواند به بیماری‌های روانی حاد یا مزمن منجر شود. به هر حال، برخی از قربانیان سابقه بیماری‌های روانی دارند که ممکن است به واسطه خشونت تشدید شود؛ سایرین ممکن است در نتیجه مستقیم خشونت دچار بیماری‌های روانی شوند. نمونه‌های تأثیرات عاطفی و رفتاری خشونت خانوادگی شامل بسیاری از واکنش‌های رایج برای کنار آمدن با ضربات روحی و روانی است، از جمله:

• انزوای عاطفی
• انکار یا کم اهمیت جلوه دادن خشونت
• رفتار درون‌‌رانشی یا تهاجمی
• ترس یا دلواپسی
• احساس بیچارگی و استیصال
• عصبانیت
• اضطراب یا هشیاری مفرط
• اختلال در الگوهای خواب و خوراک
• اعتیاد به مواد مخدر
• افسردگی
• خودکشی
• اختلالات استرس پساتروما

بعضی از این تأثیرات برای قربانیان به عنوان سازوکارهای کنار آمدن با خشونت نیز عمل می‌کنند.

به عنوان مثال، برخی از قربانیان برای تسکین درد جسمی و عاطفی ناشی از خشونت به مصرف مشروبات الکلی روی می‌آورند.

متأسفانه، این سازوکارهای کنار آمدن می‌‌توانند به عنوان موانعی برای قربانیانی عمل کنند که خواهان کمک یا ترک رابطه خشونت‌آمیز هستند.

روانپزشکان، روانشناسان، درمانگران، و مشاورینی که خدمات غربالگری، ارزیابی جامع، و درمان را برای قربانیان ارائه می‌دهند می‌توانند به عنوان کارگشا عمل کنند و قربانیان را به مقابله با خشونت یا گریز از آن تشویق کنند.